Władysław Midowicz

Ten artykuł od 2022-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Władysław Midowicz

Władysław Midowicz prowadzący wycieczkę szkoleniową dla przewodników z krakowskiego SKPG (Chochołów, 1974)
Data i miejsce urodzenia	28 maja 1907 Mikuliczyn
Data i miejsce śmierci	11 lutego 1993 Wieliczka
Zawód, zajęcie	geograf, meteorolog, krajoznawca, przewodnik, znakarz
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Midowicz (ur. 28 maja 1907 w Mikuliczynie, zm. 11 lutego 1993 w Wieliczce) – polski geograf i meteorolog, działacz turystyczny i krajoznawczy, z zamiłowania turysta górski.

Życiorys

Urodził się na południowo-wschodnich kresach Rzeczypospolitej, w Mikuliczynie nad Prutem u stóp Gorganów. Wraz z rodzicami, pracującymi na kolei, wielokrotnie zmieniał miejsce zamieszkania. Uczył się w Hodyńkowcach, Stanisławowie, Wadowicach i ponownie w Stanisławowie. W okresie wojny polsko-ukraińskiej w latach 1918–1919 Władysław Midowicz znalazł się we Lwowie, gdzie brał udział w obronie miasta.

W 1925 roku ukończył Gimnazjum Realne im. A. Asnyka w Białej (obecnie część Bielska-Białej) i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po roku przeniósł się do Państwowej Akademii Handlowej we Lwowie. Po jej ukończeniu powrócił na Uniwersytet Jagielloński, ale na Wydział Geograficzny. W roku 1936 otrzymał stopień magistra w zakresie geografii ze specjalizacją w meteorologii i klimatologii.

Równolegle ze studiami i pracą naukową działał w Polskim Towarzystwie Tatrzańskim. M.in. w latach 1925–1926 wyznakował wszystkie polskie szlaki turystyczne w rejonie Babiej Góry, w tym jeden z nielicznych w Beskidach odcinek o charakterze wysokogórskim – tzw. Perć Akademików na Diablak. W rejonie Babiej Góry znany był z tzw. „wojny na pędzle”, w ramach której walczył ze znakami niemieckiej organizacji turystycznej Beskidenverein.

W 1927 r. został członkiem Oddziału Krakowskiego PTT i jeszcze w tym samym roku objął funkcję bibliotekarza Biblioteki Górskiej Towarzystwa w Krakowie, którą pełnił do roku 1930. W 1928 r. reaktywował Koło Akademickie przy Oddziale Krakowskim PTT, które w roku 1930 przekształcił w pierwszy Akademicki Oddział PTT, z Midowiczem jako prezesem. Publikował nowele, opowiadania oraz artykuły naukowe i krajoznawcze. Między innymi w 1928 r. na łamach „Ochrony Przyrody” przedstawił projekt utworzenia parku narodowego na Babiej Górze. W 1930 r. opublikował wydaną przez Oddział Babiogórski PTT monografię turystyczną Babiej Góry.

26 października 1931 roku Władysław Midowicz ożenił się z Antoniną Ćwiek. 11 maja 1933 roku urodził się mu syn Jacek.

W latach 1932–1937 był gospodarzem schroniska na Markowych Szczawinach. W latach 1937–1939 pełnił funkcję kierownika jednego z dwóch najnowocześniejszych w Europie obserwatoriów astronomicznych – Obserwatorium Astronomiczno-Meteorologicznego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego na Popie Iwanie w Czarnohorze. 18 września 1939 roku w obliczu agresji sowieckiej z polecenia polskich władz opuścił placówkę i udał się na Węgry.

W latach wojny służył jako meteorolog w polskich i brytyjskich bazach lotniczych^[1]. W 1944 r. otrzymał stopień kapitana. Od 1948 r. pracował w Singapurze, w brytyjskiej służbie meteorologicznej Dalekiego Wschodu. W 1958 r. zamieszkał wraz z rodziną w Adelaide w południowej Australii, gdzie pracował jako nauczyciel geografii w Unley High School. Wolny czas spędzał wędrując po australijskim interiorze i Górach Flindersa, gdzie uczestniczył w znakowaniu pierwszych szlaków turystycznych^[2]. W tych latach dokonał też jako pierwszy Polak wejścia na Kinabalu (4095 m n.p.m.), najwyższy szczyt Borneo.

18 stycznia 1967 roku wrócił wraz z żoną do Polski. Po powrocie do kraju włączył się czynnie już w 1967 roku do pracy społecznej w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym. W latach 1967–1973 pełnił funkcję społecznego opiekuna sieci znakowanych szlaków Tatr Polskich i w rejonie Babiej Góry. Był członkiem Podkomisji Historii Turystyki Górskiej i Muzealnictwa Komisji Turystyki Górskiej Zarządu Głównego PTTK. Radą i finansowo pomagał w organizacji Muzeum Turystyki Górskiej PTTK w Markowych Szczawinach. Publikował przewodniki turystyczne, a także liczne artykuły naukowe i krajoznawcze, materiały przewodnickie, nowele i opowiadania wspomnieniowe o tematyce górskiej (m.in. w „Wierchach” i wewnętrznych biuletynach Studenckich Kół Przewodnickich). Prowadził działalność szkoleniową w środowiskach przewodników górskich.

Odznaczony Złotą Honorową Odznaką PTTK. Członek Honorowy PTTK od 1985 roku^[3]

Pod koniec życia zamieszkał w Wieliczce. Tutaj zmarł 11 lutego 1993 roku i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• O Białym Słoniu na Czarnohorze