Rurka Pitota : Historia, Zastosowanie, Przypisy, Bibliografia Wikipedia, wolna encyklopedia

Rurka Pitota

Rurka Pitota – przyrząd do pomiaru ciśnienia całkowitego przy przepływie płynów stosowany również do wyznaczania prędkości przepływu.

Historia

Sonda została skonstruowana i po raz pierwszy zaprezentowana 12 listopada 1732 roku przez francuskiego inżyniera Henriego Pitota. Pierwotnie używana była do pomiaru prędkości wody na różnych głębokościach Sekwany^[1]. Wynalazek szybko się przyjął i wykorzystywany był z powodzeniem także i w innych rzekach.
W roku 1858 wynalazek został zmodyfikowany do obecnie używanej formy przez francuskiego naukowca Henry’ego Darcy’ego^[2].

Zastosowanie

W zastosowaniu do pomiaru prędkości nurtu rzeki jest to rurka szklana zgięta pod kątem 90° i zwrócona wlotem pod prąd. Drugie ramię rurki jest pionowe; ustala się w nim słup wody o wysokości H względem nieodkształconego zwierciadła wody.

W polskim nazewnictwie rurka Pitota posiada tylko wlot powietrza na ciśnienie całkowite, a ciśnienie statyczne mierzy się oddzielnie, np. na bocznej ścianie rury, natomiast rurka Prandtla posiada oba otwory na swojej powierzchni. W angielskiej literaturze nie istnieje to rozróżnienie, a stosuje się głównie nazwę rurka Pitota.

Przypisy

↑ Obserwatorium. „Focus. Poznać i zrozumieć świat”. 11/218, s. 9, 11.2013. Warszawa: Gruner+Jahr Polska Sp. z o.o.&CO.. ISSN 1234-9992.
↑ Henry Darcy. Note relative à quelques modifications à introduire dans le tube de Pitot. „Annales des Ponts et Chaussées”, s. 351–359, 1858. [dostęp 2015-01-18]. (fr.). }