Nicolas de Catinat

Ten artykuł od 2019-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nicolas de Catinat

Data i miejsce urodzenia

1 września 1637
Paryż

Data i miejsce śmierci

22 lutego 1712
Saint-Gratien

Marszałek Francji

Okres

od 1693
do 1712

Multimedia w Wikimedia Commons

Nicolas de Catinat de La Fauconnerie (ur. 1 września 1637 w Paryżu, zm. 22 lutego 1712 w Saint-Gratien) – marszałek Francji w epoce Ludwika XIV.

W 1660 wstąpił do ekskluzywnego pułku gwardii królewskich (Gardes Françaises) i wyróżnił się podczas oblężenia Lille w 1667. W 1677 został komendantem twierdzy w Dunkierce, w 1680 uzyskał rangę generała brygady (maréchal de camp), a w 1688 awansowany został na generała porucznika. Z sukcesami uczestniczył w kampaniach we Flandrii podczas francuskiej wojny z koalicją (1676-1678), następnie zwalczał waldensów (1686), a po udziale w oblężeniu Philippsburga na początku wojny palatynackiej, został mianowany naczelnym wodzem wojsk francuskich na południowym teatrze wojny. W 1690 najechał Sabaudię, a w 1691 zdobył Niceę i Carmagnolę. Dwukrotnie pokonał siły sabaudzkiego księcia Wiktora Amadeusza II: najpierw w bitwie pod Staffardą, a następnie odnosząc zwycięstwo pod Marsaglią^[1].

W 1696 skłonił władcę Sabaudii do zawarcia sojuszu z Francją. W 1693 otrzymał buławę marszałka Francji. Na początku hiszpańskiej wojny sukcesyjnej dowodził operacjami w północnych Włoszech, będąc jednak ograniczony w działaniach zarówno instrukcjami dworu, jak i słabością przydzielonych mu sił. W czerwcu 1701 został pobity przez wojska cesarskie ks. Eugeniusza Sabaudzkiego i zmuszony do odwrotu spod Carpi. Po tej porażce zastąpił go książę de Villeroi, którego komendzie podlegał już w bitwie pod Chiari.

Pośmiertnie zbiór jego wspomnień wraz z korespondencją opublikowano w 1819 (Mémoires et correspondances du maréchal de Catinat).