Herman de Gavardo

Herman de Gavardo (zm. po 12 marca 1116) – włoski kardynał i biskup Brescii. Jego imię jest podawane także jako Armanus, Erimanus lub Herimanus.

Herman pochodził z Gavardo koło Salo i był mnichem benedyktyńskim w Brescii lub w S. Benedetto in Polirone. Prawdopodobnie papież Grzegorz VII mianował go kardynałem prezbiterem kościoła tytularnego Santi Quattro Coronati. Po raz pierwszy występuje jako kardynał w prywatnym dokumencie wystawionym w maju 1080 w Turynie. W 1082 Grzegorz VII polecił mu sporządzenie raportu o przebiegu niedawnej elekcji biskupiej na Korsyce. W okresie schizmy antypapieża Klemensa III pozostał wierny Grzegorzowi VII i jego następcom, realizującym program tzw. reformy gregoriańskiej.

W 1087 Herman przebywał w otoczeniu księżnej Matyldy Toskańskiej i prawdopodobnie dzięki jej protekcji został wybrany biskupem Brescii. 10 października 1087 wystawił w pałacu biskupim w Brescii dokument, który podpisał jako cardinalis Romanae Eccl. et. ep. Brixiensis („kardynał Kościoła Rzymskiego i biskup Brescii”). Herman nie zdołał jednak utrzymać się w mieście, gdyż został wygnany przez zwolenników mianowanego przez Klemensa III biskupa Jana. Nie otrzymał też sakry biskupiej, toteż jeszcze przez blisko jedenaście lat pozostał członkiem kurii papieskiej, przebywając w otoczeniu papieża Urbana II lub wykonując zlecone przez niego zadania. W 1088 zaniósł paliusz arcybiskupowi Anzelmowi z Mediolanu. Prawdopodobnie towarzyszył Urbanowi II przy konsekracji kościoła Świętej Trójcy w Cava we wrześniu 1092^[1]. Uczestniczył także w synodach w Troia (marzec 1093) i w Piacenzy (marzec 1095), którym przewodniczył Urban II. 16 października 1096 dzięki jego wstawiennictwu papież wydał przywilej na rzecz klasztoru S. Pietro in Oliveto. Po śmierci arcybiskupa Arnulfa z Mediolanu (24 września 1097) Herman asystował przy elekcji nowego metropolity, którym został Anzelm de Buis. W kwietniu 1098 Anzelm przewodniczył synodowi prowincjalnemu w Mediolanie, w którym uczestniczył także Herman jako biskup elekt Brescii. Krótko po tym synodzie Herman, który od 11 lat był biskupem elektem, otrzymał wreszcie sakrę biskupią i stał się pełnoprawnym ordynariuszem Brescii. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem konsekracja ta oznaczała rezygnację z tytułu kardynalskiego; już w 1100 Augustyn został nowym kardynałem prezbiterem SS. Quattro Coronati.

O działalności Hermana po objęciu biskupstwa w Brescii zachowało się bardzo niewiele wzmianek. 2 lutego 1099 podpisał jedną z sentencji swojego metropolity, arcybiskupa Anzelma z Mediolanu. W tym samym roku wystawił własny przywilej na rzecz klasztoru S. Pietro in Oliveto, a rok później podpisał potwierdzenie tego przywileju przez arcybiskupa Anzelma. Był też jednym ze współkonsekratorów Grossolana na biskupa Savony.

Na początku 1116 Herman został pozbawiony stanowiska biskupa Brescii, a 12 marca tego roku, jeszcze za jego życia, Villano został konsekrowany na jego następcą. Nie wiadomo co było przyczyną tej depozycji. Resztę życia Herman spędził w wallombrozjańskim klasztorze S. Gervasio w Brescii, gdzie zmarł i został pochowany. Data jego śmierci nie jest znana.

Przypisy

Bibliografia

• Ganzer, Klaus: Die Entwicklung des auswärtigen Kardinalats im hohen Mittelalter. Ein Beitrag zur Geschichte des Kardinalkollegiums vom 11. bis 13. Jahrhundert. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1963, s. 40-43 nr 12. ISBN 978-3-484-80025-0.
• Hüls, Rudolf: Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1977, s. 202 nr 1. ISBN 978-3-484-80071-7.
• Schwartz, Gerhard: Die Besetzung der Bistümern Reichsitaliens unter den sächsischen und salischen Kaisern mit den listen der Bischöfe 951-1122, Verlag von B. G. Teubner in Leipzig und Berlin 1913, s. 108-109.