Harakat

Harakat (حركات) albo taszkil (تشكيل) – system wokalizacji spółgłosek arabskiego alfabetu przy pomocy dodatkowych znaków diakrytycznych. System ten jest jednak używany prawie wyłącznie w Koranie i w podręcznikach.

Znaki diakrytyczne harakatu to

Fatha i fathatan

Fatha jest znakiem opcjonalnym oddającą głoskę „a”. Z następującym po niej alifem długie „a”.

Fathatan jest znakiem opcjonalnym stosowanym w niektórych przypadkach biernika w celu oddania końcówki „-an”.

Kasra i kasratan

Kasra jest znakiem opcjonalnym oddającą głoskę „i”. Z następującym po niej ي (yāʾ) długie „i”.

Kasratan jest znakiem opcjonalnym stosowanym w niektórych przypadkach celownika w celu oddania końcówki „-in”.

Damma i dammatan

Damma jest znakiem opcjonalnym oddającą głoskę „u”. Z następującym po niej و (wāw) długie „u”.

Dammatan jest znakiem opcjonalnym stosowanym w niektórych przypadkach mianownika w celu oddania końcówki „-un”.

Sukun

Sukun, w odróżnieniu od wyżej opisanych, ma jako cel wskazanie, że po spółgłosce nad którą stoi nie następuje samogłoska.

Szadda lub taszdid

Szadda ma za zadanie wskazania, iż spółgłoska nad którą stoi wymawiana jest podwójnie (jak np. „d” w wyrazie „szadda”).

Wasla

Wasla jest znakiem stojącym niekiedy nad alifem na początku wyrazów. Oznacza, iż samogłoska na początku wyrazu (z wyjątkiem w absolutnym nagłosie lub na początku zdania) nie jest wymawiana.

Unikody

• fatha: U+064E
• fathatan: U+064B
• kasra: U+0650
• kasratan: U+064D
• damma: U+064F
• dammatan: U+064C
• sukun: U+0652
• szadda: U+0651
• alif wasla: U+0671