|
Data i miejsce urodzenia | 30 kwietnia 1961 Opwijk |
Pozycja | pomocnik |
Kariera seniorska[a] |
Lata | Klub | Wyst. | Gole | 1978–1984 | RWD Molenbeek | 104 | (5) | 1984–1999 | Club Brugge | 465 | (15) | | W sumie: | 569 | (20) | |
Kariera reprezentacyjna |
Lata | Reprezentacja | Wyst. | Gole | 1982–1998 | Belgia | 86 | (1) | |
Kariera trenerska |
Lata | Drużyna | 1999–2003 | Germinal Beerschot Antwerpia | 2003–2004 | KSC Lokeren | 2008 | FC Brussels | 2009–2011 | Lommel United | 2011–2012 | Sint-Truidense VV | 2014–2016 | KSV Roeselare | 2018 | KV Oostende (asystent) | 2019 | KV Oostende | |
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
Franky Van Der Elst (ur. 30 kwietnia 1961 w Opwijk) – belgijski piłkarz występujący na pozycji pomocnika, później trener. Jest uważany za jednego z najwybitniejszych belgijskich zawodników oraz jedną z największych legend klubu Club Brugge. W 2004 roku Brazylijczyk Pelé umieścił go na liście stu najlepszych piłkarzy świata.
Kariera klubowa
Franky Van Der Elst zawodową karierę rozpoczynał w 1978 roku w RWD Molenbeek. Przez pierwsze trzy lata gry w tym zespole pełnił rolę rezerwowego i na boisku pojawił się tylko siedem razy. Regularnie zaczął grywać w sezonie 1981/1982, kiedy to wystąpił w 33 ligowych pojedynkach. Od tego momentu belgijski pomocnik nie oddał miejsca w podstawowej jedenastce i rozegrał łącznie 104 spotkania. Latem 1984 roku Van Der Elst trafił do jednego z najbardziej utytułowanych klubów w kraju – Club Brugge, gdzie od razu przebił się do pierwszego składu. Na Stadionie Jana Breydela spędził piętnaście lat, w czasie których odnosił wielkie krajowe sukcesy. Pięć razy zdobył mistrzostwo, cztery razy puchar oraz osiem razy superpuchar Belgii. W 1990 i 1996 roku został wybierany najlepszym zawodnikiem na krajowych boiskach. Łącznie dla ekipy "Blauw en Zwart" Franky rozegrał aż 465 meczów ligowych.
Kariera reprezentacyjna
Van Der Elst w reprezentacji Belgii zadebiutował w 1982 roku. W 1986 roku został powołany na mistrzostwa świata. Na meksykańskich boiskach wystąpił w trzech pierwszych spotkaniach, a "Czerwone Diabły" na mundialu tym zajęły czwarte miejsce. W 1990 roku Franky także otrzymał powołanie na mistrzostwa świata. Zagrał w każdym z pojedynków w pełnym wymiarze czasowym, a Belgowie zostali wyeliminowali w 1/8 finału przez Anglików. W 1994 roku Van Der Elst po raz trzeci w karierze pojechał na mundial. Podobnie jak na poprzednich mistrzostwach wychowanek Molenbeek był podstawowym zawodnikiem swojej drużyny. Belgowie także dotarli do 1/8 finału, gdzie tym razem lepsi od nich okazali się Niemcy. Ostatnią wielką imprezą w karierze Van Der Elsta były mistrzostwa świata w 1998 roku. Na nich Belg pojawił się na boisku we wszystkich trzech pojedynkach ekipy Georges'a Leekensa, jednak tylko w spotkaniu przeciwko Holandii rozegrał pełne 90 minut. Łącznie dla drużyny narodowej Van Der Elst wystąpił w 86 meczach.
Kariera trenerska
W 1999 roku Van Der Elst został trenerem zespołu Germinal Beerschot Antwerpia. Pracował w nim przez trzy sezony, jednak nie odniósł żadnych sukcesów. Następnie przyjął ofertę z KSC Lokeren, lecz w drużynie tej spędził tylko jeden sezon. W 2008 roku Franky był szkoleniowcem FC Brussels.
Bibliografia
- Franky Van der Elst w bazie National Football Teams (ang.)
- Goethals (1959–66)
- Volckaert (1966–69)
- Claes (1969–72)
- Vercammen (1972–73)
- Bergholtz (1979–81)
- Van Moer (1983–84)
- Vanlessen (1984–86)
- Mangelschots (1986–90)
- Meeuws (1990–91)
- Polleunis (1991)
- Dziuba & Liebens (1991–92)
- Van Marcke (1992)
- Lippens (1992–93)
- Mangelschots (1993–96)
- Sleurs (1996)
- Smets (1996–97)
- Mangelschots (1997)
- Hulshoff (1997–98)
- Peters (1998–99)
- Reynders (1999–2000)
- Knaepen & Mathijssen (2000–01)
- Mathijssen (2001–04)
- Knaepen (2004)
- Wilmots (2004–05)
- Mangelschots & Voets (2005)
- Vermeulen (2005–06)
- Raeymaekers & Voets (2006)
- Caers (2006)
- Voets (2006–07)
- Houwaart (2007)
- Billen (2007)
- Voets (2007–08)
- Van Wijk (2008)
- Brepoels (2008–11)
- Van der Elst (2011–12)
- Brepoels (2012–13)
- Ferrera (2013–15)
- O'Loughlin (2015–16)
- Leko (2016–17)
- Márquez (2017)
- De Roeck (2017–18)
- Brys (2018–19)
- Hayen (tymcz.) (2019)
- Kostić (2020)
- Muscat (2020)
- Van Winckel (tymcz.) (2020)
- Maes (2020–21)
- Hollerbach (od 2021)
|
- Marmenhout (1981)
- Grijzenhout (1981–82)
- Bulatović (1982–84)
- Desmet (1984–86)
- Sanders (1986–87)
- Maeckelberghe (1987–88)
- Storme (1988–90)
- Butsraen (1990)
- Van Kerkhof (1990)
- Peeters (1990–95)
- Haesaert (1995–96)
- Van Wijk (1996–98)
- Pfaff (1998–99)
- L. Van der Elst (1999–2000)
- Brylle (2000–03)
- Peeters (2003)
- Bodart (2003–05)
- Vermeulen (2005)
- R. Vande Velde (2005–06)
- Wellens (2006–07)
- Ramčić (2007)
- Demanet (2007)
- Van Wijk (2007)
- Bataille (2007–08)
- J.-P. Vande Velde (2008–09)
- Pister (2009–11)
- Vanderbiest (2011–15)
- Vanderhaeghe (2015–17)
- Čustović (2017–18)
- Verheyen (2018–19)
- Broostymcz. (2019)
- F. Van der Elsttymcz. (2019)
- Ingebrigtsen (2019)
- Van Wijk (2020)
- Čustović (2020)
- Blessin (2020–22)
- Pflanz[A] (2022)
- Vanderhaeghe (2022)
- Thalhammer (2022–23)
- Vreven (od 2023)
|