Batalion saperów Lądowej Obrony Wybrzeża

Batalion saperów Lądowej Obrony Wybrzeża (bsap LOW) – improwizowany pododdział saperów Wojska Polskiego.

Historia batalionu

Batalion saperów nie występował w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Nie był też jednostką mobilizowaną zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”. Został zaimprowizowany 27 sierpnia 1939 roku z kilku samodzielnych pododdziałów saperów znajdujących się składzie Lądowej Obrony Wybrzeża^[1].

W skład batalionu saperów weszły następujące pododdziały saperów:

• rezerwowe kompanie saperów nr 126 i 127 zmobilizowane przez 2 Batalion Saperów Kaniowskich na podstawie rozkazu Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych L. 1010/mob. Sformowanie dowództw i jednostek saperów z 19 lipca 1939 roku^[2],
• Dowództwo grupy fortyfikacyjnej nr 83 zmobilizowane 6 sierpnia 1939 roku w Gdyni przez Morski Dywizjon Żandarmerii^[3][4],
• pluton chemiczno-gazowy Lądowej Obrony Wybrzeża Morskiego sformowany w Gdyni przez Kadrę Floty^[5],
• kompania techniczna Wybrzeża Morskiego (używała nazwy „morska rezerwowa kompania saperów”) sformowana 25 sierpnia 1939 roku w Gdyni przez Kadrę Floty^[6].

Dowódcą batalionu został major Rudolf Fryszowski, dowódca grupy fortyfikacyjnej nr 83.

W nocy z 8 na 9 sierpnia 1939 roku rezerwowe kompanie saperów nr 126 i 127 przybyły do Gdyni^[4]. O świcie 9 sierpnia 1939 roku kompania nr 126 pomaszerowała do Dębogórza, a kompania nr 127 do Starego Obłuża^[7].

Batalion wykonywał fortyfikacje polowe na terenie Kępy Oksywskiej, a następnie walczył w jej obronie. 19 września 1939 roku, po kapitulacji Lądowej Obrony Wybrzeża, żołnierze batalionu dostali się do niemieckiej niewoli.

Organizacja i obsada personalna batalionu

• dowódca batalionu – mjr sap. st. sp. Rudolf Fryszowski (ranny 17 IX 1939)
• zastępca dowódcy batalionu – mjr sap. st. sp. Jakub Witkowski^[8][9]
• oficer techniczny – kpt. sap. Kazimierz Łobodziński (18 IX 1939 ranny † 25 IX 1939)
• adiutant – kpt. sap. Antoni Malinowski^[10][11] (ciężko ranny 19 IX 1939)
• szef żandarmerii batalionu – ppor. sap. rez. inż. Maksymilian Zuske^[12][13] (17 † IX 1939)^[14]
• dowódca rezerwowej kompanii saperów nr 126 – por. rez. inż. Henryk Orleański^[15]
• dowódca rezerwowej kompanii saperów nr 127 – kpt. rez. inż. Ludwik Paprocki^[16]
  • dowódca plutonu – por. rez. inż. Marian Kamiński^[17] (ranny 12 IX 1939)
  • dowódca plutonu – por. rez. Jan Żelewski^[18] (ranny 14 IX 1939)
• dowódca morskiej rezerwowej kompanii saperów – kpt. sap. rez. inż. Marian Zasztowt^[19] († 19 IX 1939 Kolonia Obłuże)
  • dowódca plutonu – por. Marian Świtalski († 18 IX 1939 Kolonia Obłuże)
  • dowódca plutonu – por. Leonard Marian Klawitter († 16 IX 1939)
  • dowódca plutonu – ppor. Dunin-Marcinkiewicz († 18 IX 1939 Kolonia Obłuże)
  • dowódca IV plutonu – ppor. sap. Zbigniew Jan Śmidowicz
• dowódca plutonu chemiczno-gazowego Lądowej Obrony Wybrzeża Morskiego – ?

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
• Wacław Tym, Andrzej Rzepniewski: Kępa Oksywska 1939. Relacje uczestników walk lądowych. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1985. ISBN 83-215-7210-3.