Timmy Simons
Timmy Simons | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Timmy Simons op 23 april 2015, FK Dnipro - Club Brugge, UEFA Europa League kwartfinale, return NSK Olimpiejsky-stadion, Kiev | ||||||||
Persoonlijke informatie | ||||||||
Geboortedatum | 11 december 1976 | |||||||
Geboorteplaats | Diest, België | |||||||
Lengte | 186 cm | |||||||
Been | Rechts | |||||||
Positie | Verdedigende middenvelder (centerhalf) 1 Centrale verdediger 2 Libero (sweeper) 3 | |||||||
Clubinformatie | ||||||||
Voetbalcarrière geëindigd in 2018 | ||||||||
Huidige club | FC Dender | |||||||
Functie | Hoofdtrainer | |||||||
Contract tot | 2023 tot onbekend | |||||||
Jeugd | ||||||||
| ||||||||
Senioren | ||||||||
| ||||||||
Interlands | ||||||||
| ||||||||
Getrainde teams | ||||||||
| ||||||||
Erelijst | ||||||||
| ||||||||
|
Timmy Simons (Diest, 11 december 1976) is een Belgisch voetbaltrainer en voormalig profvoetballer die bij voorkeur als verdedigende middenvelder speelde. Simons behaalde zijn grootste successen als speler van Club Brugge en PSV. In 2001 debuteerde hij in het Belgisch voetbalelftal, waarvoor hij daarna meer dan negentig interlands speelde. Hij begon zijn trainerscarrière bij SV Zulte Waregem, sinds februari 2023 is hij trainer bij FCV Dender EH.
Spelerscarrière
Jeugd
In 1982 begon Simons te voetballen bij jeugd van KK Bekkevoort. Simons' carrière begon bij derdeklasser KTH Diest, de ploeg waar hij zijn opleiding kreeg. Het debuteerde er in 1995 en werkte tegelijk ook nog als schrijnwerker. Voor Diest speelde hij in vier seizoenen 81 wedstrijden.
Lommel SK
In 1998 belandde Simons op 21-jarige leeftijd bij eersteklasser Lommel SK, waar hij zich al snel in de eerste ploeg speelde.
Simons kwam samen met Wim Van Diest over van de toenmalige derdeklasser. Van Diest speelde als libero en Simons als voorstopper. Na minder dan een half jaar werd zijn naam een eerste keer aan PSV gekoppeld. Tot een transfer kwam het toen echter nog niet. Een rustig seizoen beleefde hij niet, Lommel heeft kwaliteit te kort.
Trainer Clijsters gaat er halfweg uit, Jos Daerden moet na de winterstop de meubelen redden. Dat lukt, op de laatste speeldag. Even is Simons bang dat de nieuwe trainer na Nieuwjaar voor namen zal kiezen, maar hij overleeft.
Zijn tweede seizoen bij de Limburgse club brengt bevestiging. Simons valt niet meer weg te denken uit de basis, ook al staat er opnieuw een andere sportieve baas: Harm van Veldhoven. Die haalt hem na zes maanden weg uit de verdediging en maakt van Simons een zes (verdedigende middenvelder).[1]
Na twee jaar degradatievoetbal met Lommel kwamen tal van eersteklasseclubs aan de deur kloppen. Lokeren, RC Genk, KV Mechelen en nog enkele hoog aangeschreven Duitse clubs kwamen allen aan de deur kloppen. Uiteindelijk verhuisde Simons in de zomer van 2000 naar Club Brugge, waar de Noorse trainer Trond Sollied toen pas het roer had overgenomen van de Belg René Verheyen.[2] Simons kwam 61 keer in actie voor de Limburgers.
Club Brugge
Simons de middenvelder en Simons de verdediger
Trond Sollied zette zijn in België befaamd geworden aanvallende 4–3–3 met omgekeerde driehoek op het middenveld ofwel punt naar achteren geregeld in een 3–4–2–1 neer, vaak ook tijdens een wedstrijd als tactische wijziging. Als verdedigende middenvelder groeide Simons uit tot sterkhouder en mede dankzij zijn spelersprofiel (polyvalentie) kon hij ook als verdediger ingezet worden. In de periode 2000–2002 opteerde Sollied wel vaker voor een 3–4–2–1 met Simons in de verdediging en met Philippe Clement en Gaëtan Englebert die centraal op het middenveld speelden.
Sollied koos in die opstelling niet voor zijn beruchte driemansmiddenveld met Simons als vaste spelverdeler en de als Italiaanse mezzale spelende Nastja Čeh en Gaëtan Englebert. Simons speelde dan steevast als libero, ook al had Sollied destijds van defensieve middenvelder Clement al een centrale verdediger gemaakt. Hij durfde het veel aan om Clement op het middenveld te posteren en Simons lager te zetten.
Simons' kenmerk werd hoe dan ook diep inzakken als balveroveraar en dan van achter uit opbouwen. Geprezen om zijn eenvoud, goed positiespel, balrecuperaties en groot loopvermogen gaf Simons in de omschakeling vrijwel altijd een pass vooruit, waarmee hij dan vaak al vier tegenstanders tegelijk uitschakelde. Simons zette meestal hoog druk en dichtte de gaten op de flanken. Sollied gebruikte hem soms als centrale verdediger, maar dat is eerder zeldzaam te noemen.
Simons was onder Sollied een moderne libero in met name de aanvallende 3–4–2–1 formatie, destijds nog een relatief ongebruikelijke formatie met offensief ingestelde vleugelverdedigers. Sollied durfde in die formatie man op man te spelen met hem. Simons bleef dan in de verdediging staan, tussen de twee centrale verdedigers in (zoneverdedigers) en hoefde geen vaste tegenstander af te dekken. Simons diende bij te sluiten indien een van de zoneverdedigers het aflegde.
Doorgaans gaf Simons rugdekking aan de twee zoneverdedigers of hij begaf zich in sneltempo richting die flank waar de tegenstrever de aanval over liet doorgaan en hij trachtte de passes van de tegenstrever naar die flank te onderscheppen. Dat vergde van Simons een tactisch doorlezen speelstijl. Wanneer Simons achterin opgesteld stond, had hij geen rechtstreekse tegenstrever en pikte hij de spits van de tegenpartij op.
Simons moest daarentegen wél telkens de gaten op de flank weten te dichten die flankverdedigers Peter Van der Heyden en Olivier De Cock bewust lieten omwille van hun (vele) aanvallende rushes. Hij had als voornaamste functie terugwinnen van balbezit en was cruciaal bij de spelopbouw.
Sollieds "werkmansvoetbal" bleek hem op het lijf geschreven, vanwege zijn uithouding. Simons bezette de unieke positie van libero op het veld vanuit zijn 'vrije rol' als centerhalf (de facto als voorstopper), die thans een eerder historische positie is.
Met zijn uithoudingsvermogen had hij een essentiële rol in het elftal. Simons was half middenvelder en half verdediger in van 4–3–3 naar 3–4–2–1 geconverteerde formatie, een "accordeon" die ineen plooide in de omschakeling. Symptomatisch hierbij was dat Gaëtan Englebert ofwel Nastja Čeh niet meespeelde en Clement hoger op het veld stond en Simons een rij lager. Englebert was effectief maanden out met een knieblessure voor een groot deel van het seizoen 2003–2004. Het kon toen voorvallen dat Sollied toch koos voor een driemansmiddenveld met Simons, Tim Smolders en Jonathan Blondel en dus toch voor zijn 4–3–3 opteerde, maar koos destijds ook voor stabiliteit met een driemansverdediging en Simons als de middelste verdediger (voorstopper, libero). Ook in een 4–4–2 voorstopper / vlakke 3–5–2 / 3–1–4–2 formatie heeft hij dienst gedaan als libero. Heel soms fungeerde Simons als libero in 5–3–2 formatie, bijvoorbeeld in de UEFA Champions League-uitwedstrijd tegen Galatasaray in Ali Sami Yen, waar Brugge met een 0–0 huiswaarts keerde.
— Timmy Simons bij Play Sports in 2021Onder Sollied was het rennen. Eigenlijk waren Van der Heyden en De Cock halve buitenspelers. Ik wilde en kon mij altijd goed wegcijferen voor het team dus was het vele loopwerk helemaal geen probleem voor mij. Ik had 30 procent over om nog even door te gaan waar sommige tegenstanders aan 70 procent er doorheen zaten. Bij fysieke tests was mijn zuurstofopnamevermogen altijd ongeveer 80 procent.
Grootse successen na lang wachten
Simons werd zowel qua speelstijl als qua carrièreverloop vaak vergeleken met clubicoon Franky Van der Elst wiens natuurlijke opvolger hij werd. Beide kwamen op hun 23ste van een ploeg die degradeerde naar Club. Simons en Van der Elst hadden hetzelfde profiel, zowel fysiek als qua polyvalentie. Simons dwong in het seizoen 2000–2001 onder de Noorse trainer Trond Sollied meteen een plek in het eerste elftal af, en maakte zijn competitiedebuut voor blauw-zwart thuis tegen KAA Gent op 13 augustus 2000. Het werd een 6–2 overwinning en Simons gaf meteen twee assists. Zijn officiële debuut maakte hij drie dagen eerder, op 10 augustus 2000 tegen het Estische Flora Tallinn in de heenwedstrijd van de eerste ronde in de UEFA Cup. Brugge won met 4–1.
Aanvankelijk leverde het spel geen titel of Belgische beker op (het allereerste werd zelfs géén trofee gewonnen). Simons en zijn ploegmaats kwamen in de terugronde van het seizoen 2000–2001 acht keer na elkaar (negen keer in totaal) niet verder dan een gelijkspel. Club Brugge miste die terugronde met de geblesseerde Gert Verheyen evenwel een dragende speler. Anderlecht werd kampioen. Een seizoen later dong Club Brugge tot aan de voorlaatste speeldag mee om de titel, maar STVV zadelde Club Brugge toen op met een trauma door met 5–3 van ze te winnen op Staaien. Genk behaalde de titel met twee schamele punten verschil. Aan het eind van dat seizoen won Club nog wel de beker, tegen Excelsior Moeskroen. Europees ging Brugge er twee seizoenen na elkaar uit in de 1/8ste finales van de UEFA Cup, tegen respectievelijk FC Barcelona en Olympique Lyon. Simons speelde hoofdzakelijk als verdedigende middenvelder dan wel als libero, maar speelde in zijn eerste twee seizoenen bij Club Brugge nog niet echt als mandekker. Sollied gebruikte hem pas vanaf 2002 tot 2005 zo nu en dan eens als centrale verdediger, hem hierbij aan de Slowaak Marek Špilár koppelend en Philippe Clement op het middenveld plaatsend. In een van zijn bekendste wedstrijden voor Club Brugge speelde Simons niet als middenvelder, maar als laatste man in 5–4–1 opstelling. Dat was tegen het AC Milan van trainer Carlo Ancelotti.
Op 22 oktober 2003 won Club Brugge, tot verbazing van voetbalsupporters over de hele wereld, op verplaatsing bij AC Milan in San Siro. Dat Brugse mirakel voltrok zich op de derde speeldag van de groepsfase in de UEFA Champions League met Simons die als ouderwetse libero speelde tegenover Kaká en de spitsen Andrij Sjevtsjenko en Filippo Inzaghi. Hij deed dat op dusdanige wijze dat de Milanese voorhoede niet tot scoren kwam alhoewel ze vele kansen daartoe kreeg. Sollied wijzigde zijn tactiek niet om zich aan te passen aan Milan doch wel omdat hij zelf een belangrijke speler moest missen. Middenvelder Gaëtan Englebert was niet fit. Het duo Birger Maertens–David Rozehnal fungeerde als mandekkers met Simons daar nog eens achter. Philippe Clement schoof door naar het middenveld. Inzonderheid is de uitzege belangrijk omdat AC Milan dat jaar titelverdediger was.[3] Een uitmuntende doelman Dany Verlinden, een wereldgoal [4] van Andrés Mendoza en sterke verdedigende werken van Simons later, behaalde Club Brugge een van zijn meest historische zeges ooit.
Club overwinterde ook. Net dat was Simons en zijn ploegmaats in het kampioenenjaar 2002–2003 niet gelukt ondanks het behalen van de derde plaats in de groepsfase van de UEFA Champions League (groep met FC Barcelona, Galatasaray SK en Lokomotiv Moskou). Dat jaar vloog Club Brugge prematuur uit Europa, vanwege twee nederlagen in de 1/16e finales van de UEFA Cup tegen het Duitse VfB Stuttgart. Toentertijd werd die speelronde namelijk nog vóór de winterstop afgewerkt (namelijk in december), waar dat in recente tijden de eerste speelronde ná Nieuwjaar is. De achtereenvolgende Europese uitschakeling tegen met name Olympique Lyon najaar 2001 en Stuttgart najaar 2002 werden als ontgoochelingen beschouwd. In 2003 lukte het Simons en co finaal om Europees te overwinteren, met zeges tegen AC Milan uit en Ajax thuis.[5]
Simons was bij alle Europese wedstrijden (augustus 2000–maart 2004) van de partij en miste ook geen seconde. In het seizoen 2004–2005 was hij in het najaar enkele weken out met een spierscheur en miste hij de UEFA Cup-terugwedstrijd tegen LB Châteauroux (eerste ronde). Simons liep die spierscheur overigens op in de heenwedstrijd tegen deze Franse club, die Brugge met 4–0 won. Uiteindelijk werd blauw-zwart in 2003–2004 uitgeschakeld door het Franse Bordeaux, in de 1/8ste finale van de UEFA Cup. Club eindigde in zijn Champions League-groep met Milan, Celta de Vigo en Ajax als derde. In de UEFA Cup schakelde men het Hongaarse DVSC uit.[6]
Met Club Brugge werd Simons twee keer landskampioen (2003 en 2005) en won hij twee keer de Belgische beker (2002 en 2004). In vijf seizoenen Club Brugge kwam hij 161 keer in actie in de competitie. In januari 2003, tijdens zijn derde seizoen in Brugge, werd Simons beloond met de Gouden Schoen 2002. Hij eindigde in het referendum voor de vorige laureaat Wesley Sonck en Sint-Truiden-routinier Danny Boffin, twee creatieve spelers. De Hagelander was de eerste Bruggeling die de Gouden Schoen won sinds Franky Van der Elst in 1996.[7] Simons werd dat seizoen tevens Profvoetballer van het Jaar 2003.[8] Alles samen (inclusief Bekervoetbal en Europees) speelde hij 229 wedstrijden voor blauw-zwart. Zijn laatste was de verloren bekerfinale tegen Germinal Beerschot op de Heizel. Club Brugge verloor met 2–1 terwijl Simons en zijn ploegmaats een seizoen eerder nog wel de Beker wisten te winnen tegen KSK Beveren na een toen veelbewogen wedstrijd.
De driehoek Simons–Čeh–Englebert
Simons was onder Trond Sollied de speler die in tactisch opzicht de lijnen uittekende op het veld. Dat gold zowel voor zijn taken in de verdediging als voor zijn taken op het middenveld. Indien hij in de verdediging opgesteld stond, leidde hij die. Indien hij op het middenveld opgesteld werd, verdeelde hij het spel. In de verdediging speelde Simons samen met Hervé Nzelo-Lembi, Milan Lešnjak, Tjörven De Brul en Birger Van de Ven (periode 2000–2002) en Birger Maertens, Philippe Clement, Marek Špilár en David Rozehnal (periode 2002–2005). Op het middenveld speelde Simons routinematig in steun achter Gaëtan Englebert en Nastja Čeh, maar ook in de rug van Sandy Martens, Tim Smolders, Alin Stoica of Serhij Serebrennikov en in zijn eerste seizoen nog Sven Vermant. Vermant vertrok in de zomer van 2001 naar het Duitse Schalke 04.
Simons nam de positie van verdedigende middenvelder definitief over van Philippe Clement, omdat Sollied in Clement meer een centrale verdediger zag wegens diens lengte. In Simons' eerste seizoen bij Club leek Clement zelfs geen toekomst meer te hebben bij het team vanwege de doorbraak van Simons. Vooral de diep opererende spelverdeler Simons en box-to-box middenvelder Gaëtan Englebert, die wekelijks heel wat kilometers afmaalde, bleken voor Sollied onmisbaar op het middenveld. Spelers als Nzelo-Lembi, De Brul of Lešnjak werden destijds door Sollied gekozen om in het hart van de defensie te spelen. Clement, weliswaar ten dele door blessures geplaagd, speelde hierdoor weinig wedstrijden. Simons heeft evenwel als verdediger gediend met Clement als middenvelder. Tot voorbeeld strekkend is een 1–0 thuiszege tegen rivaal Anderlecht op 7 maart 2004 en de 7–3 thuiszege tegen KV Oostende op 30 januari 2005 met hattrick van Clement.
Historisch relevant voor Simons' eerste Brugse periode is de driehoek "Simons-Čeh-Englebert", een energiek en veelzijdig middenveld met Simons, de Sloveense vrijschopspecialist Čeh en de Luikse loper Englebert. Bijzondere chemie die later door Čeh werd aangehaald in het weekblad Sport/Voetbalmagazine. Aldus Čeh: "Ik speelde graag samen met Simons en Englebert. Vertrekken bij Club Brugge [om voor FK Austria Wien te gaan spelen] was de grootste blunder uit mijn carrière."[9]
Naar het middenveld met Simons, Čeh en Englebert werd door datzelfde Sport/Voetbalmagazine ooit verwezen als de heilige driehoek of heilige drievuldigheid.[10]
Simons de leidersfiguur
Simons was titularis (basisspeler) en maakt zichzelf de facto onvervangbaar (hij werd omzeggens nooit vervangen), maar was niet meteen de vaste aanvoerder. Logisch gezien zijn leeftijd en jaren die Simons bij aankomst in het Jan Breydelstadion op de teller had. Op het veld bleek hij weliswaar al snel een leidersfiguur die zijn ploegmaats goed aanstuurde wanneer nodig. De rol van aanvoerder was onder Sollied aanvankelijk weggelegd voor Gert Verheyen, Sven Vermant, Philippe Clement of Dany Verlinden. In juli 2004 erfde Simons uiteindelijk de kapiteinsband van ouderdomsdeken en clubicoon Verlinden, die er een punt achter zette op 40-jarige leeftijd. Simons' evenbeeld Franky Van der Elst was in diens tijd ook aanvoerder van het team. Simons was het voorgaande seizoen reeds vice-aanvoerder. Simons droeg derhalve de aanvoerdersband indien doelman Tomislav Butina in Verlindens plaats speelde. Het weekblad Knack omschreef Simons als "opvallend onopvallend" en "zelden slecht spelend". [11]
Simons was vanaf 2002 vaste strafschopnemer van Club Brugge. Zijn penalty's gingen er haast altijd in. Hij miste er één en dan nog wel tegen rivaal RSC Anderlecht op 7 maart 2004, dewelke tevens zijn eerste gemiste strafschop was. Tristan Peersman wist de penalty tegen de staak te verwerken (wedstrijd van het relletje tussen Gert Verheyen en Olivier Deschacht). Simons nam de taak van strafschopnemer destijds over van de naar Kaiserslautern vertrokken centrale verdediger Hervé Nzelo-Lembi. Simons, Birger Maertens en Andrés Mendoza hadden in het voorgaande seizoen enkele strafschoppen genomen. Simons besliste de topwedstrijd tegen de grote rivalen van Anderlecht in 2001–2002 met een late strafschop (1–0). Simons kreeg definitief de rol toegewezen in het seizoen 2002–2003 en vanop de penaltystip trof hij dan zes keer raak; en één keer maakte Simons dat seizoen een 'veldgoal' (boogbal na een reguliere actie) en dat gebeurde dan nog wel tegen zijn ex-club Lommel medio december 2002. Dat was lang niet de enige maal doch is wel een zeldzaam gegeven. In augustus 2001 scoorde Simons op hoekschop van Nastja Čeh vanaf links. In één tel nam hij de bal op z'n linkerslof ; openingsspeeldag voor de eigen aanhang tegen KVC Westerlo (4–2 winst). In april 2005 scoorde hij tegen Germinal Beerschot (6–0 winst) met een solo na drukzetten en na een balrecuperatie hoog op het middenveld wurmde hij zich door de Beerschot-defensie en legde het leer buiten bereik van Luciano.
PSV
Simons werd op 29 juni 2005, na vijf jaar Club Brugge voor ruim €5.000.000,- overgenomen door PSV. Hij moest er de opvolger worden van Mark van Bommel die naar FC Barcelona vertrok. Voordat Simons naar PSV ging, onderhandelde hij tevens met Feyenoord, op aanraden van Bart Goor. Feyenoord kon echter moeilijk voldoen aan de vraagprijs en schoof de transfer op de lange baan na het ontslag van hoofdtrainer Ruud Gullit.[12] Hierdoor stopte Club Brugge de onderhandelingen.[13]
Bij PSV veroverde Simons direct een basisplaats. Met PSV werd hij in het seizoen 2005/2006 kampioen van Nederland. Simons werd al snel de penaltynemer van PSV. In de eredivisiewedstrijd tegen NAC Breda (op 3 december 2005) miste hij zijn eerste penalty in loondienst van PSV. Als reactie gaf Timmy Simons: "'t Was maar goed dat het een onterechte penalty was, heb ik er nog enigszins vrede mee".
Ook in zijn tweede jaar bij PSV verliep het prima met Simons. Van de totaal 49 wedstrijden die PSV speelde, in competitie, Champions League, Super Cup en Beker, speelde Simons 48 wedstrijden mee. Al deze wedstrijden speelde hij de volledige 90 minuten. De wedstrijd die Simons miste werd hem rust gegund. Hij was dus een belangrijke waarde in het kampioenschap dat behaald wordt in het seizoen 2006/07. Na het vertrek van Phillip Cocu werd hij in het seizoen seizoen 2007/08 benoemd tot aanvoerder van PSV. Na Club Brugge en het Belgisch nationale elftal werd Simons dus ook bij PSV én aanvoerder én vaste penaltynemer. Voor de wedstrijd van PSV tegen Willem II, op 6 oktober 2007 toonden de PSV-fans hun genegenheid met Simons. De gehele West-tribune was gehuld in de Belgische vlag en een spandoek werd ontrold met de tekst: "Kapitein Simons: Onze Leeuw van Vlaanderen".
Ook in het seizoen 2007/08 wordt Simons met PSV kampioen van Nederland. Zijn vierde titel op rij. Hij scoorde dat seizoen vier keer, drie keer verzilverde hij een strafschop en eenmaal scoorde middels een afstandsschot. Samen met doelman Gomes maakte Simons de meeste competitieminuten. Zij misten beiden slechts één competitiewedstrijd en speelden de andere 33 van het begin tot het einde mee. De verdedigende middenvelder kreeg het seizoen één enkele gele kaart en geen rode kaart, in de UEFA-Cup-wedstrijd PSV-Tottenham Hotspur. Zijn totaal kwam daarmee op 6 gele kaarten in 140 officiële wedstrijden voor PSV in zijn eerste drie seizoenen.
In zijn laatste seizoen bij PSV verloor Simons zijn basisplaats aan de jonge Ibrahim Afellay. Ook de komst van Orlando Engelaar verminderde zijn speelminuten.[14][15] Aangezien PSV in financieel zwaar weer zat en hij een van de grootverdieners van de selectie was, besloot PSV Simons een transfervrije overgang naar 1. FC Nürnberg, een club die uitkomt in de Bundesliga te geven.[16] Hij tekende in eerste instantie voor twee seizoen, met de afspraak dat Simons na die twee jaar, en het beëindigen van zijn carrière, zou terugkeren naar PSV in een technische functie.[17]
1. FC Nürnberg
Ook bij zijn nieuwe Duitse ploeg 1. FC Nürnberg leek Simons van groot belang, zowel met zijn leiderskwaliteiten en zijn groot loopvermogen. In twee seizoenen was Simons de speler die het meest speelde in de Bundesliga. Hij speelde er 102 officiële competitiewedstrijden na elkaar, zonder onderbreking door blessures of schorsingen. Dat is in de Bundesliga nog altijd een record. In het seizoen 2010/11 miste hij zelfs geen minuut.
Ook bij Nürnberg werd hij aanvoerder. Door zijn uitstekende resultaten kwam hij in 2012 in de belangstelling van zijn oude ploeg Club Brugge maar ook van Anderlecht. Hij drukte die speculaties de kop in door zijn contract dat in de zomer van 2013 afliep te verlengen tot 2014.[18][19] Simons behaalde met zijn ploeg respectievelijk de 6e en 2 keer de 10de plaats in de Bundesliga.
Club Brugge
Op 12 juni 2013 tekende Simons, na drie jaar gespeeld te hebben bij Nürnberg, een contract voor twee jaar met de optie om nadien in een technische functie bij Club te blijven. Hij is dan 37 jaar. Met hem erbij werden ook 2 landstitels binnen gehaald: 2015/16 & 2017/18.[20][21] Tijdens de eerste competitiewedstrijd van het seizoen 2013/14 maakte Simons zijn comeback voor blauw-zwart. Hij kreeg op speeldag 1 al na 21 minuten een discutabele rode kaart na een overtreding op Charleroispeler Ederson. Op 15 mei 2016 stak hij als kapitein, net als precies dag op dag 11 jaar daarvoor, de veertiende landstitel voor Club Brugge in de lucht na een 4-0 overwinning tegen RSC Anderlecht.[22]
Zijn eerste coach bij zijn terugkeer was de Spanjaard Juan Carlos Garrido, maar die werd in september 2013 op de keien gezet en opgevolgd door Michel Preud'homme. Preud'homme bracht de glorietijden van weleer weer naar Jan Breydel en Club Brugge won in twee seizoenen eerst de beker en dan de titel. Simons was als vanouds aanvoerder van het elftal, zoals in zijn laatste seizoen onder Trond Sollied. Hij speelde doorgaans als verdedigende middenvelder in een 4–5–1 / 4–2–3–1 / 4–3–3 punt naar voren. In het kampioenenjaar 2015–2016 kreeg Simons hierbij Ruud Vormer of de Braziliaan Claudemir naast zich op het middenveld.[22]
— David Rozehnal, ex-ploegmaat bij Club Brugge. [23][in 2016] Iedereen volgde Timmy, voor de jonge spelers een voorbeeld omdat hij altijd hard werkte en gedisciplineerd was. Daarom is het niet verrassend dat hij op zijn leeftijd, 39 jaar, nog altijd speelt.
— Philippe Clement, ex-ploegmaat bij Club Brugge. [24][in 2017] Ik zie hem nu niet stoppen en de hele dag ergens in de zon koffie drinken. Timmy is gewoon een werker, dat zit in zijn natuur. Altijd meer en beter willen.
Simons speelde op 29 januari 2017 tegen KAA Gent zijn 1.000ste wedstrijd als profvoetballer. Club verloor die wedstrijd wel met 2-0. Hij was de eerste Belgische speler die de mijlpaal van 1.000 wedstrijden wist te bereiken.[24] Op 25 februari 2018 brak Simons het dan 93-jarige record van de oudste veldspeler ooit in de Belgische eerste klasse. Bij zijn invalbeurt tegen Standard Luik was hij 41 jaar, 2 maanden en 14 dagen oud. Hij verbrak het record van Charles Cambier (41 jaar en 7 dagen). Simons besefte dat pas achteraf. Simons, ludiek: “We waren volledig gefocust op de match. Het was niet moeilijk om plots te spelen. [Trainer Ivan] Leko riep me naar de bank. Brandon Mechele had een pijntje, maar die kon verder. Uiteindelijk viel ik toch nog in [voor Jordy Clasie ]. Denken jullie [journalisten] dat ik stilzit op training misschien? Ik blijf elke dag werken en probeer het record nog scherper te stellen. Ik ben er trots op.”[25] Opmerkelijk is dat Simons ondanks zijn hoge leeftijd in méér competitiewedstrijden aantrad dan in zijn eerste periode. Op 13 mei 2018, na het behalen van zijn zevende titel als speler, verkondigde Simons dat hij een einde maakte aan zijn actieve spelerscarrière. Er werd meegedeeld dat hij in de toekomst een functie kon opnemen in het kader van de club.[26]
Clubstatistieken
Seizoen | Club | Land | Competitie | Competitie | Beker | Supercup | Internationaal | Totaal | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wed. | Dlp. | Wed. | Dlp. | Wed. | Dlp. | Wed. | Dlp. | Wed. | Dlp. | ||||
1994/95 | KFC Diest | Tweede Klasse | 3 | 0 | 0 | 0 | — | — | 3 | 0 | |||
1995/96 | 20 | 0 | 1 | 0 | — | — | 21 | 0 | |||||
1996/97 | Derde Klasse B | 29 | 2 | 1 | 1 | — | — | 30 | 3 | ||||
1997/98 | 30 | 0 | 4 | 0 | — | — | 34 | 0 | |||||
1998/99 | Lommel SK | Eerste klasse | 32 | 1 | 2 | 0 | — | 4 | 0 | 38 | 1 | ||
1999/00 | 32 | 4 | 2 | 0 | — | — | 34 | 4 | |||||
2000/01 | Club Brugge | 34 | 2 | 1 | 1 | — | 8 | 1 | 43 | 4 | |||
2001/02 | 34 | 3 | 6 | 0 | — | 8 | 1 | 48 | 4 | ||||
2002/03 | 33 | 7 | 3 | 0 | — | 12 | 2 | 48 | 9 | ||||
2003/04 | 33 | 4 | 7 | 0 | 1 | 0 | 12 | 0 | 53 | 4 | |||
2004/05 | 29 | 7 | 5 | 1 | 1 | 0 | 9 | 1 | 44 | 9 | |||
2005/06 | PSV | Eredivisie | 32 | 2 | 4 | 1 | 1 | 0 | 8 | 0 | 45 | 3 | |
2006/07 | 34 | 5 | 3 | 3 | 1 | 0 | 10 | 1 | 48 | 9 | |||
2007/08 | 33 | 4 | 1 | 0 | 1 | 0 | 11 | 1 | 46 | 5 | |||
2008/09 | 34 | 3 | 1 | 0 | 1 | 0 | 6 | 1 | 42 | 4 | |||
2009/10 | 25 | 0 | 3 | 0 | — | 9 | 1 | 37 | 1 | ||||
2010/11 | FC Nürnberg | Bundesliga | 34 | 2 | 4 | 3 | — | — | 38 | 5 | |||
2011/12 | 34 | 4 | 3 | 0 | — | — | 37 | 4 | |||||
2012/13 | 34 | 5 | 1 | 0 | — | — | 35 | 5 | |||||
2013/14 | Club Brugge | Eerste klasse | 38 | 7 | 2 | 0 | — | 2 | 0 | 42 | 7 | ||
2014/15 | 40 | 7 | 6 | 0 | — | 16 | 0 | 62 | 7 | ||||
2015/16 | 34 | 2 | 6 | 0 | 1 | 0 | 8 | 0 | 49 | 2 | |||
2016/17 | 35 | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 4 | 0 | 41 | 0 | |||
2017/18 | 8 | 0 | 0 | 0 | — | 1 | 0 | 9 | 0 | ||||
Carrière totaal | 724 | 71 | 65 | 9 | 8 | 0 | 128 | 8 | 922 | 88 |
Interlandcarrière
Op 28 februari 2001 wordt Simons een eerste keer Rode Duivel. België wint met 10-1 van San Marino, Simons komt wel niet van de bank. Dat doet hij evenmin voor de 2-2 in Schotland, een maand later. Maar als de Belgen eind april vriendschappelijk gaan spelen in Praag, bij Tsjechië, mag hij in de basis debuteren. Simons debuteerde net als Peter Van der Heyden. Het wordt 1-1 en Simons is op het middenveld de vervanger van Yves Vanderhaeghe. Bij de nationale ploeg was hij al gauw een vaste waarde en onder bondscoach René Vandereycken en werd hij aanvoerder. Hij maakte deel uit van de selectie voor het WK 2002 in Japan en Zuid-Korea, waar hij alle vijf de wedstrijden speelde. Onder bondscoach Aimé Anthuenis speelt Simons meestal als verdediger, terwijl hij bij Club Brugge vaker op het middenveld acteert.
Onder bondscoach Dick Advocaat werd hij opzijgeschoven. Als die aan het roer van de Duivels komt, laat hij Simons vallen. Van september 2009 tot september 2010 is hij niet één keer international. Advocaat belt hem wel om het te zeggen, maar dat telefoontje is zo kort en krachtig dat Simons te verbouwereerd is om uitleg te vragen. Vanaf 2001 t.e.m. 2011 verzamelde Simons 88 caps. Die leveren hem dan ook een plaats in de top 5 van de meeste interlands. In september 2010, hij is dan speler van Nürnberg, wordt hij onder kersvers bondscoach Georges Leekens terug opgeroepen. Ook onder het bewind van diens opvolger Marc Wilmots vinden we Simons terug in de selectie, al is dit wegens extra-sportieve redenen. Hij veroverde op 16 oktober 2012, als eerste Rode Duivel ooit, een 100e selectie.
Na zijn niet-selectie voor het wereldkampioenschap voetbal 2014, leek de interlandcarrière van Simons voorbij. Voorafgaand aan de eerste interland na dit WK (een vriendschappelijke wedstrijd tegen Australië) werd hij samen met Daniel Van Buyten in de bloemetjes gezet voor zijn verdiensten bij de nationale ploeg.[27]. Op 13 november 2016 werd Simons, na het uitvallen van Kabasele, in extremis toegevoegd aan de selectie voor de interland tegen Estland. In die wedstrijd mocht hij zelfs nog zeven minuten invallen. Hierdoor werd hij met 39 jaar, 11 maanden en 2 dagen de oudste Rode Duivel ooit die aantrad in een officiële wedstrijd. Hiermee brak hij het record uit 1930 van doelman Jan De Bie.[28] Simons verzamelde 94 caps in 114 selecties. Hierin trof hij zes maal raak. Simons was 36 keer aanvoerder van de nationale ploeg.
Interlands
Interlands van Timmy Simons | |||||
---|---|---|---|---|---|
№ | Datum | Wedstrijd | Uitslag | Soort wedstrijd | Doelpunten |
Als speler van Club Brugge | |||||
1. | 25 april 2001 | Tsjechië - België | 0 – 0 | Vriendschappelijk | - |
2. | 2 juni 2001 | België - Letland | 3 – 1 | Kwalificatie WK 2002 | - |
3. | 15 augustus 2001 | Finland - België | 4 – 1 | Vriendschappelijk | - |
4. | 05 september 2001 | België – Schotland | 2 – 0 | Kwalificatie WK 2002 | - |
5. | 10 november 2001 | België – Tsjechië | 1 – 0 | Play-Offs WK Kwalificatie 2002 | - |
6. | 14 november 2001 | Tsjechië – België | 0 – 1 | Play-Offs WK Kwalificatie 2002 | - |
7. | 13 februari 2002 | België - Noorwegen | 1 – 0 | Vriendschappelijk | - |
8. | 27 maart 2002 | Griekenland - België | 3 – 2 | Vriendschappelijk | - |
9. | 17 april 2002 | België - Slowakije | 1 – 1 | Vriendschappelijk | - |
10. | 14 mei 2002 | België - Algerije | 0 – 0 | Vriendschappelijk | - |
11. | 18 mei 2002 | Frankrijk - België | 1 – 2 | Vriendschappelijk | - |
12. | 26 mei 2002 | België - Costa Rica | 1 – 0 | Vriendschappelijk | - |
13. | 4 juni 2002 | Japan - België | 2 – 2 | WK 2002 | - |
14. | 10 juni 2002 | Tunesië - België | 1 – 1 | WK 2002 | - |
15. | 14 juni 2002 | België - Rusland | 3 – 2 | WK 2002 | - |
16. | 17 juni 2002 | Brazilië - België | 2 – 0 | WK 2002 | - |
17. | 21 augustus 2002 | Polen - België | 1 – 0 | Vriendschappelijk | - |
18. | 7 september 2002 | België - Bulgarije | 0 – 2 | Kwalificatie EK 2004 | - |
19. | 12 oktober 2002 | Andorra - België | 0 – 1 | Kwalificatie EK 2004 | - |
20. | 16 oktober 2002 | Estland - België | 0 – 1 | Kwalificatie EK 2004 | - |
21. | 12 februari 2003 | Algerije - België | 1 – 3 | Vriendschappelijk | - |
22. | 29 maart 2003 | Kroatië - België | 4 – 0 | Kwalificatie EK 2004 | - |
23. | 30 april 2003 | België - Polen | 3 – 1 | Vriendschappelijk | - |
24. | 7 juni 2003 | Bulgarije - België | 2 – 2 | Kwalificatie EK 2004 | - |
25. | 11 juni 2003 | België - Andorra | 3 – 0 | Kwalificatie EK 2004 | - |
26. | 20 augustus 2003 | België - Nederland | 1 – 1 | Vriendschappelijk | - |
27. | 10 september 2003 | België - Kroatië | 2 – 2 | Kwalificatie EK 2004 | - |
28. | 11 oktober 2003 | België - Estland | 2 – 2 | Kwalificatie EK 2004 | - |
29. | 18 februari 2004 | België - Frankrijk | 0 - 2 | Vriendschappelijk | - |
30. | 28 april 2004 | België - Turkije | 2 - 3 | Vriendschappelijk | - |
31. | 29 mei 2004 | Nederland - België | 0 - 1 | Vriendschappelijk | - |
32. | 18 augustus 2004 | Noorwegen - België | 2 - 2 | Vriendschappelijk | - |
33. | 04 september 2004 | België - Litouwen | 1 – 1 | Kwalificatie WK 2006 | - |
34. | 17 november 2004 | België - Servië en Montenegro | 0 – 2 | Kwalificatie WK 2006 | - |
35. | 5 februari 2005 | Egypte - België | 4 – 0 | Vriendschappelijk | - |
36. | 4 juni 2005 | België - Bosnië en Herzegovina | 4 – 1 | Kwalificatie WK 2006 | - |
37. | 30 maart 2005 | San Marino - België | 1 – 2 | WK Kwalificatie 2006 | 18' (pen.) |
Als speler van PSV | |||||
38. | 17 augustus 2005 | België - Griekenland | 2 – 0 | Vriendschappelijk | - |
39. | 03 september 2005 | Bosnië en Herzegovina - België | 1 – 0 | Kwalificatie EK 2008 | - |
40. | 7 september 2005 | België - San Marino | 8 – 0 | Kwalificatie EK 2008 | 34' (pen.) |
41. | 8 oktober 2005 | België - Spanje | 0 – 2 | Kwalificatie EK 2008 | - |
42. | 12 oktober 2005 | Litouwen - België | 1 – 1 | Kwalificatie EK 2008 | - |
43. | 1 maart 2006 | Luxemburg – België | 0 – 2 | Vriendschappelijk | - |
44. | 11 mei 2006 | België – Saoedi-Arabië | 2 – 1 | Vriendschappelijk | - |
45. | 20 mei 2006 | Slowakije – België | 1 – 1 | Vriendschappelijk | - |
46. | 24 mei 2006 | België - Turkije | 3 – 3 | Vriendschappelijk | - |
47. | 16 augustus 2006 | België - Kazachstan | 0 – 0 | Kwalificatie EK 2008 | - |
48. | 6 september 2006 | Armenië - België | 0 – 1 | Kwalificatie EK 2008 | - |
49. | 7 oktober 2006 | Servië - België | 1 – 0 | Kwalificatie EK 2008 | - |
50. | 11 oktober 2006 | België - Azerbeidzjan | 3 – 0 | Kwalificatie EK 2008 | 24' |
51. | 15 november 2006 | België - Polen | 0 – 1 | Kwalificatie EK 2008 | - |
52. | 7 februari 2007 | België - Tsjechië | 0 – 2 | Vriendschappelijk | - |
53. | 2 juni 2007 | België – Portugal | 1 – 2 | Kwalificatie EK 2008 | - |
54. | 6 juni 2007 | Finland – België | 2 – 0 | Kwalificatie EK 2008 | - |
55. | 22 augustus 2007 | België – Servië | 3 – 2 | Kwalificatie EK 2008 | - |
56. | 12 september 2007 | Kazachstan – België | 2 – 2 | Kwalificatie EK 2008 | - |
57. | 13 oktober 2007 | België - Finland | 0 – 0 | Kwalificatie EK 2008 | - |
58. | 17 oktober 2007 | België - Armenië | 3 – 0 | Kwalificatie EK 2008 | - |
59. | 26 maart 2008 | België - Marokko | 1 – 4 | Vriendschappelijk | - |
60. | 30 mei 2008 | Italië - België | 3 – 1 | Vriendschappelijk | - |
61. | 20 augustus 2008 | Duitsland - België | 2 – 0 | Vriendschappelijk | - |
62. | 6 september 2008 | België - Estland | 3 – 2 | Kwalificatie WK 2010 | - |
63. | 10 september 2008 | Turkije – België | 1 – 1 | Kwalificatie WK 2010 | - |
64. | 11 oktober 2008 | België – Armenië | 2 – 0 | Kwalificatie WK 2010 | - |
65. | 15 oktober 2008 | België - Spanje | 1 – 2 | Kwalificatie WK 2010 | - |
66. | 19 november 2008 | Luxemburg - België | 1 – 2 | Kwalificatie WK 2010 | - |
67. | 11 februari 2009 | België - Slovenië | 1 – 1 | Kwalificatie WK 2010 | - |
68. | 28 maart 2009 | België – Bosnië en Herzegovina | 2 – 4 | WK Kwalificatie 2010 | - |
69. | 1 april 2009 | Bosnië en Herzegovina – België | 2 – 1 | WK Kwalificatie 2010 | - |
70. | 29 mei 2009 | Chili – België | 1 – 1 | Kirin Cup 2009 | - |
71. | 31 mei 2009 | Japan – België | 4 – 0 | Kirin Cup 2009 | - |
72. | 12 augustus 2009 | Tsjechië - België | 3 – 1 | Vriendschappelijk | - |
73. | 5 september 2009 | Spanje - België | 5 – 0 | Kwalificatie WK 2010 | - |
74. | 9 september 2009 | Armenië - België | 2 – 1 | Kwalificatie WK 2010 | - |
Als speler van 1. FC Nürnberg | |||||
75. | 3 september 2010 | België - Duitsland | 0 – 1 | Kwalificatie EK 2012 | - |
76. | 7 september 2010 | Turkije - België | 3 – 2 | Kwalificatie EK 2012 | - |
77. | 8 oktober 2010 | Kazachstan - België | 0 – 2 | Kwalificatie EK 2012 | - |
78. | 12 oktober 2010 | België – Oostenrijk | 4 – 4 | kwalificatie EK 2012 | - |
79. | 17 november 2010 | Rusland - België | 0 – 2 | Vriendschappelijk | - |
80. | 9 februari 2011 | België - Finland | 1 – 1 | Vriendschappelijk | - |
81. | 25 maart 2011 | Oostenrijk - België | 0 – 2 | Kwalificatie EK 2012 | - |
82. | 29 maart 2011 | België - Azerbeidzjan | 4 – 1 | Kwalificatie EK 2012 | 32' |
83. | 3 juni 2011 | België – Turkije | 1 – 1 | kwalificatie EK 2012 | - |
84. | 10 augustus 2011 | Slowakije - België | 0 – 0 | Vriendschappelijk | - |
85. | 2 september 2011 | Azerbeidzjan – België | 1 – 1 | kwalificatie EK 2012 | 55' |
86. | 6 september 2011 | België – Verenigde Staten | 1 – 0 | Vriendschappelijk | - |
87. | 7 oktober 2011 | België - Kazachstan | 4 – 1 | Kwalificatie EK 2012 | 40' |
88. | 11 oktober 2011 | Duitsland - België | 2 – 1 | Kwalificatie EK 2012 | - |
89. | 15 november 2011 | Frankrijk - België | 0 – 0 | Vriendschappelijk | - |
90. | 25 mei 2012 | België – Montenegro | 2 – 2 | Vriendschappelijk | - |
91. | 2 juni 2012 | Engeland – België | 1 – 0 | Vriendschappelijk | - |
92. | 6 februari 2013 | België - Slowakije | 2 – 1 | Vriendschappelijk | - |
93. | 29 mei 2013 | Verenigde Staten – België | 2 – 4 | Vriendschappelijk | - |
Als speler van Club Brugge | |||||
94. | 13 november 2016 | België – Estland | 8 – 1 | Kwalificatie WK 2018 | - |
Totaal | 6 |
Bijgewerkt t/m 7 december 2020[29]
Trainerscarrière
Club Brugge
Op 31 mei 2018 werd Simons aangesteld door Club Brugge als assistent van hoofdtrainer Ivan Leko voor het seizoen 2018-19.[30] In juni 2019, na de terugkeer van Philippe Clement naar de club als hoofdcoach, ging Simons de U16 van Club Brugge trainen.[31]
Zulte Waregem
In juni 2020 vertrok Simons naar Zulte Waregem om er assistent te worden van hoofdtrainer Francky Dury.[32] Dury werd half december 2021 ontslagen waarop Simons en Davy De fauw als duo hoofdtrainers werden voor de rest van het seizoen 2021-22.[33] Op 17 mei 2022, werd Mbaye Leye aangesteld als nieuwe hoofdcoach. De West-Vlaamse ploeg probeerde te onderhandelen met Simons om hem een nieuwe functie aan te bieden binnen de ploeg, maar deze liepen af zonder overeenkomst.[34]
FCV Dender EH
Op maandag 13 februari 2023 startte hij als trainer bij FCV Dender EH, dat na afloop van de reguliere competitie in Eerste klasse B een einde had gemaakt aan de samenwerking met trainer Regi Van Acker.[35] Hij moet de ploeg door de play-downs van de competitie loodsen en ervoor zorgen dat ze niet degraderen. Dender was onder Van Acker tiende geëindigd in de reguliere competitie, met vijf punten meer dan hekkensluiter Excelsior Virton.[35] Op de eerste speeldag van de play-downs won Dender onder leiding van Simons met 2-1 van Virton, waardoor de kloof tussen beide clubs aandikte tot acht punten.[36][37] Uiteindelijk degradeerde de club niet. Een jaar later in mei 2024 dwong Dender onder leiding van Simons promotie af naar Eerste Klasse A.
In maart 2023 haalde hij zijn UEFA Pro License-trainersdiploma.[38]
KVC Westerlo
In mei 2024 tekende Simons een tweejarig contract als hoofdtrainer bij KVC Westerlo in de Belgische hoogste voetbalklasse.
Trivia
- Tussen 2002 en 2008 werd Simons vijfmaal kampioen in zes seizoenen, tweemaal met Brugge (in 2003 en 2005) en driemaal met PSV (in 2006, 2007 en 2008). Aangezien Simons met Club Brugge in 2002 en 2004 de Beker van België won, won Simons tussen 2002 en 2008 elk jaar een prijs.
- Simons was, met het oog op het nakende einde van zijn voetballersloopbaan, mede-eigenaar geworden van het wielerteam Vastgoedservice-Golden Palace Cycling Team en investeerde in een woonpark voor senioren in Neurenberg.[39]
- Simons werd op 25 februari 2018 de oudste veldspeler ooit in de Belgische eerste klasse. Bij zijn invalbeurt tegen Standard Luik was hij 41 jaar, 2 maanden en 14 dagen oud, waardoor hij het 93 jaar oude record van Charles Cambier (41 jaar en 7 dagen) verbrak.[40]
- Een personage uit de Britse Channel 4-soap Hollyoaks kreeg de naam Timmy Simons. Het personage was te zien in 2021.[41]
- In 2023 werd Simons onthuld als “Groot Licht” in het VTM-programma The Masked Singer.[42]
Erelijst
Competitie | ||||
---|---|---|---|---|
Aantal | Jaren | |||
Club Brugge | ||||
Landskampioen België | 4x | 2002/03, 2004/05, 2015/16, 2017/18 | ||
Beker van België | 3x | 2001/02, 2003/04, 2014/15 | ||
Belgische Supercup | 4x | 2002, 2003, 2004, 2016 | ||
PSV | ||||
Landskampioen Nederland | 3x | 2005/06, 2006/07, 2007/08 | ||
Johan Cruijff Schaal | 1x | 2008 |
Individueel | |||||
Man van het Seizoen | 1x | 2001 | |||
Gouden Schoen | 1x | 2002 | |||
Profvoetballer van het Jaar | 1x | 2003 |
Zie ook
- Lijst van spelers van Club Brugge
- Lijst van spelers van PSV
- Lijst van Belgische doelpuntenmakers in de UEFA Champions League
Bronnen, noten en/of referenties Bronnen
Referenties
|
Voorganger: Wesley Sonck | Gouden Schoen 2002 | Opvolger: Aruna Dindane |
Voorganger: Wesley Sonck | Profvoetballer van het Jaar 2003 | Opvolger: Aruna Dindane |
Voorganger: Yves Vanderhaeghe | Man van het Seizoen 2001 | Opvolger: Danny Boffin |
Voorganger: Dany Verlinden | Aanvoerder van Club Brugge 2004-2005 | Opvolger: Gert Verheyen |
Voorganger: Carl Hoefkens Ryan Donk | Aanvoerder van Club Brugge 2013-2017 | Opvolger: Ruud Vormer |